«Ένα λεπτό περιπτερά… ζυμώνεται η αριστερά»

Του Χάρη Κανταρίδη

Η κεντροαριστερά στην Ελλάδα έχει βαρύ παρελθόν. 

Κυβέρνησε κατά το μεγαλύτερο μέρος της μεταπολίτευσης και φέρει ευθύνη για μεγάλο μέρος των “δεινών” της χώρας (εξωτερικό χρέος, αποβιομηχάνιση, εργατοπατέρες, γραφειοκρατία, διογκωμένος δημόσιος τομέας κ.α.), αλλά “χαίρει” και πολλών κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, σε μια μετατραυματική εποχή για τη χώρα (άρση αποκλεισμών, πολιτικός γάμος, Ε.Σ.Υ., Κοινοτικά κονδύλια, ΑΣΕΠ, εργασιακά δικαιώματα, κ.α.). Εσκεμμένα δεν αναφέρω τη “Συμφωνία των Πρεσπών” γιατί είναι νωπή ακόμα και δεν είναι σκόπιμο να την κρίνουμε εν θερμώ.

Αυτά όμως – άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο – ανήκουν στο παρελθόν. Το σήμερα για την κεντροαριστερά διαγράφεται δυσοίωνο.

Όχι γιατί δεν έχει “αφήγημα” και προτεινόμενες “λύσεις”, αλλά γιατί έχει κολλήσει σε προσωπικές ατζέντες και φιλοδοξίες, σε  “φατρίες”,  “ομάδες”,  “παρέες” και λάτρεις των καρεκλών και των θέσεων, μέσα στους κομματικούς μηχανισμούς.

Παρ’ όλα αυτά η κατάλληλη ευκαιρία είναι ΤΩΡΑ.

Τώρα που όλοι έχουν καταλάβει πως η διαίρεση δεν ωφελεί κανέναν.

Τώρα που όλοι έχουν καταλάβει πως κανένα κόμμα τού 10 με 15% και ακόμα περισσότερο η πανσπερμία μικροκομμάτων τού 1,2,3,4%, δε θα μπορέσει ποτέ να έχει προοπτική σχηματισμού κυβέρνησης.

Ή μήπως δεν το έχουν καταλάβει; 

Γιατί τότε μάλλον δεν κάνουν για την πολιτική. Τον πολιτικό τον θέλεις με διορατικότητα, με διεισδυτική ματιά στο μέλλον, με αισθητήριο και αντίληψη για τα μεγάλα προβλήματα και τις επερχόμενες προκλήσεις. 

Όχι για το  “γάντζωμα” στην καρέκλα.

Και αυτές οι προκλήσεις είναι πολλές. Αν απαριθμούσα ενδεικτικά ορισμένες, θα στεκόμουν στην κλιματική κρίση, στο ψαλίδισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, στην έλευση της τεχνητής νοημοσύνης, στη γήρανση του πληθυσμού, στην υποχώρηση του κοινωνικού κράτους, στις μεταναστευτικές ροές, στην έξαρση της βίας (κοινωνικής και ενδοοικογενειακής), στην άνοδο της ακροδεξιάς, που προκαλεί ο φόβος και η ανασφάλεια και αρκετά ακόμα, στα οποία οι διαφοροποιήσεις μεταξύ των κεντροαριστερών κομμάτων δεν είναι ουσιαστικές. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα, δεν είναι ούτε καν ευδιάκριτες.

Ποιος θα το κάνει;

Έχω την εκτίμηση ότι η νέα γενιά των πολιτικών είναι αυτή που πρέπει να σηκώσει το κεφάλι και να πάρει τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες προς τη σύγκλιση. Όχι γιατί δεν υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι μεταξύ των παλαιοτέρων. Αλλά γιατί ανήκουν σε γενιές που δοκιμάστηκαν και – σε μεγάλο βαθμό – έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν.

Οι πολίτες, οι απλοί ψηφοφόροι, περιμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ/ΠΣ, από το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Αριστερά, την Πλεύση Ελευθερίας, το ΚΟΣΜΟΣ, το Μέρα 25, τους Δημοκράτες, να καθίσουν σε ένα τραπέζι, να παραμερίσουν τις προσωπικές φιλοδοξίες και να συζητήσουν γρήγορα και αποτελεσματικά. Όχι με τα γνωστά αριστερά αντανακλαστικά της «συζήτησης για τη συζήτηση».

Και να βγει λευκός καπνός!

Να προκύψει δηλαδή, ένα σχήμα που απαντάει στα ερωτήματα – προβλήματα που τέθηκαν παραπάνω. Που δεν αναλώνεται στα λάθη και τις αστοχίες του αντιπάλου, περιμένοντας να πέσει το ώριμο φρούτο. Που δεν κολλάει μονοθεματικά σε ένα αντικείμενο, αλλά ξέρει να δίνει διεξόδους σε όλα τα προβλήματα, πέρα και πάνω από πρόσωπα – ηγέτες. Αυτή η εποχή τελείωσε και δε μοιάζει να μπορεί να αναβιώσει. 

Είναι η ώρα του ΜΑΖΙ, η ώρα του ΕΜΕΙΣ, η ώρα του «Βρίσκουμε αυτά που μας ενώνουν».

Για να δούμε λοιπόν αν υπάρχει θέληση. Επειδή ΑΝ πραγματικά υπάρχει, τα προβλήματα ξεπερνιόνται.